Otto Magnus

Willem Otto Cornelis Magnus is op 25 mei 1913 in Utrecht geboren als zoon van Gertraud Helene Rau (1875-1947) en de beroemde Duitse prof. Rudolf Magnus (1873-1927), die in 1908 de eerste professor farmacologie in Utrecht was en in 1927 de Nobelprijs zou krijgen maar net voordien overleed. Zijn broer Karel (1903) is longarts en directeur van het Sanatorium Dennenoord te Doorn.

Otto en Karel gaan in 1942 naar Zwitserland, waar ze de rest van de oorlog blijven. Otto studeert af als neuroloog. Na de oorlog specialiseert hij zich in Montreal in epilepsie. In Nederland werkt Magnus in de Ursulakliniek in Wassenaar en de polikliniek voor Epilepsie in de Cruquius. Hij is nauw betrokken geweest bij de uitvinding van het EEC (Electro-Encephalogram), een methode om de electrische activiteit van de hersenen te registreren.

Otto Magnus trouwt en krijgt twee dochters. Zijn laatste jaren woont hij in de Wildhoef in Bloemendaal, waar zijn 100ste verjaardag wordt gevierd. Het is daar traditie dat een bewoner die de 100 jarige leeftijd bereikt een boompje krijgt. In het geval van Otto Magnus is dat een paarse sering.

In 2002 heeft Magnus een biografie over zijn vader geschreven, getiteld "Rudolf Magnus, Physiologist and Pharmacologist: A Biography".